miércoles, 13 de agosto de 2014

amistat del braç

de Gabriel Ferrater


El metro anava ple. Jo m‘agafava
al barrot niquelat vora la porta.
Tenia el braç tibat, i tolerava
aquell pes tebi, persistent, a l’avantbraç.
Quedàvem poca gent quan vaig girar-me.
Era molt jove. Lletja i pobra, descarnada,
com una prima cabra mogrebina
que premia amb el front, tancant els ulls,
abalançada per tota carència,
un braç encara de ningú, lliure i promiscu,
i no veia que ja algú es reprenia
i s’isolava al seu davant. Jo, massa jove
també, no havia après a reconèixer-me
en l’acceptació més que en la tria.
Vaig abandonar el braç, que no fos meu,
i no els vaig mirar més, anguniat
fins a l’estació, i el súbit trenc
d’una corda del cello, la més baixa.




***



amistad del brazo

de Gabriel Ferrater


El metro iba lleno. Yo me agarraba
al barrote niquelado junto a la puerta.
Tenía el brazo tensado, y toleraba
aquel peso tibio, persistente, en el antebrazo.
Quedábamos pocos cuando me volví.
Era muy joven. Fea y pobre, descarnada
como una enjuta cabra magrebí
que acomete con la frente, cerrando los ojos,
abalanzada hacia toda carencia,
un brazo aún de nadie, libre y promiscuo,
y no veía que ya alguien se recobraba
y se aislaba frente a ella. Yo, demasiado joven
también, no había aprendido a reconocerme
en la aceptación mas que en lo elegido.
Abandoné el brazo, que no fue mío,
y no los miré más, angustiado
hasta la estación, y la súbita cisura
de una cuerda del chelo, la más baja.



No hay comentarios:

Publicar un comentario